باز جوید روزگار وصل خویش

مرگ می‌توانست یک تراژدی تمام عیار باشد، اگر زندگی به همین دنیا ختم میشد. چه بسیار اندیشه و آرزو که با مرگ بشر تمام می شد و چه حسرت ها که برای بازماندگان می‌ماند؛ اما حال که مرگ برای انسان نیست، رهایی از کالبد زمینی و بازگشت به مبدأ را مگر میتوان پایان زندگی نامید؟ ما متعلق به اینجا نیستیم که از رفتن نگران شویم. همگی سوار بر قطاری که هرکس در ایستگاهی پیاده می‌شود! تعبیر زیبایی است... این جسم و این محیط نمی‌تواند ابعاد وجودی مان را تحمل کند، اما چه کنیم که مدتی ناچار به تحمل این قفس هستیم و اگر این قفس همیشگی بود، نامش میشد تراژدی...