صبح روز بعد

آن قدر سطح کیفی فیلم ها و سریال‌های ایرانی طی سال‌های اخیر پایین آمده که وقتی در ناامیدی کامل گاهی با سریال‌هایی نظیر بازنده مواجه می‌شویم، دل خوش می‌داریم که هنوز علایم حیاتی را می‌توان حس کرد، هرچند پالس هایش بی رمق و کم جان باشد.

بازنده یک سریال معمایی تر و تمیز است که به نظرم اگر در یک کشور نرمال زندگی می‌کردیم به راحتی شانس این را داشت که از طریق پلتفرم هایی نظیر نتفلیکس با مخاطبان جهانی نیز ارتباط برقرار کند. همه چیز در این سریال به اندازه است، از دیالوگ های فکر شده و دقیق گرفته تا شخصیت پردازی ها، زاویه دوربین، دکور و تدوین مناسب.

شما هیچ وقت در طول دیدن سریال حس نمی‌کنید وقت تان در حال تلف شدن است یا اینکه از خودتان بپرسید اگر این سکانس وجود نداشت، آیا مشکلی در ادامه‌ی روند داستان پیش می‌آمد؟! شاید یکی از دلایل انسجام فیلمنامه برگرفته شدن آن از یک رمان پرفروش خارجی باشد؛ رمان زن همسایه به نویسندگی شاری لاپنا.

کارگردان سریال به خوبی توانسته حس و حال تعلیق را در تک تک لحظات سریال جاری کند و بازیگران به خوبی از پس ایفای نقش هایشان برآمده اند. همراه با فلش بک هایی که به خط روایی داستان کمک می‌کند اما به بیننده حس گیج شدن نمی‌دهد. 

خوبی سریال‌های معمایی این است که شما با پیگیری سرنخ ها، مدام در حال حدس زدن انتهای داستان هستید و این دریافت قطره چکانی اطلاعات، حس هیجان بیشتری را به شما منتقل می‌کند. پایان غافلگیر کننده دقیقاً آن چیزی است که از یک سریال خوب معمایی توقع دارید و بازنده به خوبی می‌تواند این توقع را برآورده کند.